Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/13

— 13 —

 — Widzę jednak, że pan bardzo tęskni za żoną?
 — Ja? Może. Doprawdy, bardzo być może. A czy pan wierzy w widma?
 — W jakie widma?
 — W zwyczajne widma!
 — A pan wierzy?
 — Może i nie, pour vous plaire... To jest nietyle nie...
 — Czyś pan je widział?
 Świdrygajłow jakoś dziwnie spojrzał nań.
 — Marta raczy mnie odwiedzać — wmówił, wykrzywiwszy twarz jakimś dziwnym uśmiechem.
 — Niby jakto raczy odwiedzać?
 — A już ze trzy razy przychodziła. Najprzód zobaczyłem ją w sam dzień pogrzebu, w godzinę po powrocie z cmentarza. Było to w wigilję mojego wyjazdu do Petersburga. Drugi raz trzy dni temu, w drodze, o świcie na stacji Małej Wiszerze; a trzecim razem, przed dwiema godzinami, w mieszkaniu, tam gdzie stanąłem, w pokoju; byłem sam jeden.
 — Na jawie?
 — Zupełnie. Wszystkie trzy razy na jawie. Przyjdzie, pomówi przez chwilkę i wyjdzie drzwiami; zawsze drzwiami. Nawet, jakby słychać było.
 — To dlatego tak mi się ciągle zdawało, że panu coś jest w tym rodzaju — wymówił nagle Raskolnikow, i w tej samej chwili zdziwił się, że to powiedział. Był silnie wzruszony.
 — Ta-ak? Takeś pan myślał? — ze zdziwieniem zapytał Świdrygajłow: — czyżby? A no więc nie mówiłem, że pomiędzy nami jest coś wspólnego?
 — Wcaleś pan tego nie mówił! — szorstko i z oburzeniem odparł Raskolnikow.
 — Nie mówiłem?
 — Nie!
 — Zdawało mi się, żem mówił. Kiedy wszedłem i zobaczyłem, że pan leżysz z zamkniętemi oczyma, i że pan udajesz, zaraz powiedziałem sobie: „to ten sam!“
 — Cóż to miało znaczyć: ten sam? Co pan masz na myśli? — zawołał Raskolnikow.
 — Co mam na myśli? Albo ja wiem... — otwarcie i jakby z pomieszaniem wyszeptał Świdrygajłow.
 Milczeli przez chwilę. Obaj mierzyli się wzrokiem.