Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/142

— 138 —

Doprawdy. Poco? Ciągle zadaję sobie to pytanie, Zosiu...
 Może i zadawał sobie to pytanie przed kwadransem, ale teraz wymówił je w zupełnej niemocy, ledwie przytomny i uczuwając nieustanne dreszcze po całem ciele.
 — Och, jak się pan męczy! — wymówiła z litością, wpatrując się w niego.
 — Wszystko głupstwo!... Uważasz, Zosiu (uśmiechnął się czegoś nagle, jakoś blado i bezwładnie, na dwie sekundy): czy pamiętasz, com ci chciał wczoraj powiedzieć?
 Zosia czekała z niepokojem.
 — Powiedziałem ci, odchodząc, że może żegnam się z tobą na zawsze; ale, że jeśli przyjdę dzisiaj, to powiem ci... kto zabił Elżbietę.
 Ona nagle zadrżała na całem ciele.
 — No, więc przyszedłem powiedzieć.
 — Więc to pan na serjo wczoraj... — z trudnością szepnęła Zosia — skądże pan wie o tem? — spytała szybko, jakby ogarniając wszystko.
 Zaczęła oddychać ciężko. Twarz jej stawała się coraz bledszą i bledszą.
 — Wiem.
 Ona przez chwilę milczała.
 — Czy wykryto... tego? — spytała nieśmiało.
 — Nie, nie wykryto.
 — Więc skądże pan wie o tem? — znów zapytała ledwie dającym się dosłyszeć głosem i znowu prawie po minucie milczenia.
 On odwrócił się do niej i bacznie, bacznie przeszył ją wzrokiem.
 — Zgadnij — wymówił z poprzednim wykrzywionym bezwładnym uśmiechem.
 Po jej ciele przebiegły zupełnie konwulsje.
 — Ależ pan... mnie... dlaczego mnie pan tak przeraża? — wymówiła, uśmiechając się jak dziecko.
 — Dlatego, że ja z nim jesteśmy serdecznymi przyjaciółmi... i stąd wiem — ciągnął Raskolnikow, nieustannie patrząc jej w oczy, jakgdyby nie miał sił odwrócić wzroku — on tej Elżbiety zabić nie chciał... On ją... zabił niechcący... On starą chciał zabić... gdy była samą i przyszedł. Wtem weszła Elżbieta... No... no i zabił ją.