Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/154

— 150 —

i wszystko. Bądź zresztą ostrożna. Czy odwiedzisz mnie w więzieniu, gdy mnie tam wpakują
 — Odwiedzę, odwiedzę!
 Siedzieli obok siebie, smutni i zgnębieni, jakby ich burza wyrzuciła na brzeg odludny. On spoglądał na Zosię i czuł jak wiele miał na sobie jej miłości, i rzecz dziwna, zrobiło mu się nagle ciężko i boleśnie, że go tak pokochano. Tak, było to uczucie dziwne i straszne! Idąc do Zosi, on czuł, że ma w niej całą nadzieję i całe wyjście; sądził, że się pozbędzie choć części własnych męczarni i nagle teraz, gdy całe jej serce zwróciło się ku niemu, poczuł i poznał, że stał się nieskończenie nieszczęśliwszym, niż był poprzednio.
 — Zosiu — rzekł — lepiej już nie odwiedzaj mnie, gdy będę siedział w więzieniu.
 Zosia nie odpowiedziała; płakała. Minęło kilka minut.
 — Czy masz na sobie krzyż? — zapytała nagle i niespodzianie, jakby sobie coś przypomniała.
 On zrazu nie zrozumiał pytania.
 — Nie, prawda, że nie masz, Masz, weź ten, cyprysowy. Ja zostawię sobie inny, miedziany, od Elżbietki. Bośmy się zamieniły krzyżami z Elżbietką: ona mi dała swój krzyż, a jej dałam swój obrazek. Więc ja teraz będę nosiła krzyż Elżbietki, a ten będzie dla ciebie. Weź... wszak to mój! To mój — domagała się błagalnie. — Wszak pójdziemy razem cierpieć, więc i krzyż nośmy razem.
 — Daj! — rzekł Raskolnikow.
 Nie chciał jej zmartwić, ale zaraz odsunął wyciągniętą rękę:
 — Nie teraz, Zosiu. Lepiej później — dodał, ażeby ją uspokoić.
 — Tak, tak, lepiej, lepiej — ozwała się z zapałem — gdy pójdziesz na mękę, wtedy go włożysz. Przyjdziesz do mnie, ja ci go włożę, pomodlimy się i pójdziemy.
 W tej chwili ktoś trzykrotnie zastukał do drzwi.
 — Panno Zofjo, czy można? — dał się słyszeć czyjś głos znajomy i grzeczny.
 Zosia przypadła do drzwi z przestachem. Bladowłosa fizjognomja pana Lebieziatnikowa zajrzała do pokoju.