Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/21

ROZDZIAŁ II

 Była już prawie godzina ósma; obaj spieszyli do Bakajewa, ażeby wyprzedzić Łużyna.
 — Co to za jeden? — spytał Razumichin, zaledwie wyszli na ulicę.
 — To Świdrygajłow, ten sam obywatel, który obraził moją siostrę, gdy była w jego domu guwernantką. Dzięki jego miłosnym prześladowaniom, musiała wyjechać od nich, wypędzona przez jego żonę. To żona prosiła Dunię o przebaczenie, a teraz zmarła nagle. Jest to owa pani Marta, o której opowiadano u mnie dzisiaj. Nie wiem dlaczego, ale boję się tego człowieka. Przyjechał zaraz po pogrzebie żony. Jest bardzo dziwny i na coś zdecydowany... Niby coś wie... Trzeba strzec przed nim Dunię... chciałem ci to właśnie powiedzieć, uważasz?
 — Strzec? Cóż on może zrobić pannie Eudoksji? Dziękuję ci jednak, Rodziu, żeś mi to powiedział... Będziemy strzegli, będziemy!... Gdzie on mieszka?
 — Nie wiem.
 — Dlaczegożeś się nie zapytał? Szkoda! Zresztą, dowiem się!
 — Widziałeś go? — zapytał Raskolnikow po chwili milczenia.
 — Naturalnie, pamiętam go, dobrze pamiętam.
 — Dobrześ go widział? Wyraźnie? — nalegał Raskolnikow.
 — Wybornie; wśród tysiąca go poznam, jużto mam pamięć doskonałą.
 Zamilkli znowu.
 — Hm... więc też... — mruknął Raskolnikow. — Bo wiesz... zdawało mi się... zdaje mi się nawet dotąd... że to może fantazja....