Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/53

— 53 —

 — Gdzie tu o wskrzeszeniu Łazarza? Poszukaj mi, Zosiu.
 Spojrzała nań z ukosa.
 — Nie tam pan szukaj... w czwartej ewangelji... — surowo wyszeptała, nie ruszając się z miejsca.
 — Znajdź i przeczytaj mi — rzekł.
 Siadł, oparł się o stół łokciami, podparł głowę ręką i ponuro utkwił wzrok w bok, przygotowany do słuchania.
 Zosia niechętnie podeszła do stołu, z niedowierzaniem wysłuchawszy prośby Raskolnikowa. Wreszcie, wzięła książkę.
 — Czy pan nie czytałeś? — zapytała, spojrzawszy nań przez stół, z pod oka.
 Głos jej stawał się coraz surowszy i surowszy.
 — Dawno... kiedym się uczył. Czytaj.
 — A w cerkwi nie słyszałeś pan?
 — Nie chodziłem... A ty często bywasz?
 — N-nie — szepnęła Zosia.
 Raskolnikow uśmiechnął się.
 — Rozumiem... Więc i na pogrzeb ojca jutro nie pójdziesz?
 — Pójdę. Byłam i w zeszłym tygodniu... dawałam na mszę.
 — Po kim?
 — Po Elżbiecie. Zabili ją toporem.
 Nerwy rozdrażniały się w nim coraz bardziej i bardziej. W głowie zaczynało mu się kręcić.
 — Przyjaźniłaś się z Elżbietą?
 — Tak... Ona była sprawiedliwa... przychodziła rzadko... trzeba było... Czytałyśmy z nią i... rozmawiały. Ona ujrzy Boga.
 Dziwnie brzamiały dlań te książkowe słowa, i znowu nowość: jakieś tajemnicze schadzki z Elżbietą i obie — opętane.
 „Tu człowiek i sam się opęta! To zaraża“, pomyślał.
 — Czytaj! — zawołał nagle uparcie i z rozdrażnieniem.
 Zosia wahała się ciągle. Serce jej biło. Nie śmiała mu jakoś czytać. Prawie z męczarnią patrzył na „nieszczęśliwą warjatkę“.
 — Na co to panu? Wszak pan nie wierzy? — wyszeptała cicho i jakby z zatamowanym oddechem.