Strona:PL Fiodor Dostojewski - Zbrodnia i kara tom II.djvu/83

— 81 —

 — A to się śpieszy! Sam?
 Mikołaj nie zrozumiał pytania.
 — Czy sam zabiłeś?
 — Sam. A Michał nie winien i o niczem nie wie.
 — Ale nie śpiesz się z Michałem! E-ech!...
 — No jakże, jakżeśto wtedy zleciał ze schodów? Wszak was obaj stróże widzieli?
 — To tak żeby odwrócić uwagę... wtedy... nibym się śpieszył... z Michałem, bom sobie tak ułożył zawczasu — odparł Mikołaj.
 — Najwyraźniej! — gniewnie zawołał sędzia: — to nie jego słowa! — mruczał jakby do siebie i nagle znowu spostrzegł Raskolnikowa.
 Widocznie, do takiego stopnia zajął się Mikołajem, że na chwilę zapomniał o Raskolnikowie. Teraz nagle obejrzał się, aż się nawet zmieszał...
 — Kochany panie, szanowny!... Przepraszam — przypadł do niego — tak nie można... racz pan... tu nie dla pana... ja bo sam... widzisz pan jakie niespodzianki!... Racz pan...
 I wziąwszy go za rękę, wskazał na drzwi.
 — Pewnoś się pan tego nie spodziewał — wymówił Raskolnikow, który naturalnie nic jeszcze nierozumiał wyraźnie, ale zdołał już nabrać otuchy.
 — A i paneś się nie spodziewał... A co, jak rączka drży panu? He, he!
 — Ale i pan drży, panie sędzio.
 — I ja drżę; nie spodziewałem się!...
 Stali już we drzwiach. Porfirjusz czekał niecierpliwi na wyjście Raskolnikowa.
 — A niespodzianki nie pokażesz mi pan? — wymówił nagle ten ostatni.
 — Mówi, a ząb o ząb nie trafia, he, he! Złośliwy z pana człowiek! No, do widzenia.
 — A mnie się zdaje, że do niezobaczenia!
 — Jak Bóg da, jak Bóg da! — wymówił Porfirjusz z dziwnie wykrzywionym uśmiechem.
 Mijając kancelarję, Raskolnikow spostrzegł, że wiele osób spoglądało nań z uwagą. W przedpokoju, w tłumie, zdołał spostrzec obydwóch stróży z owego domu, tych samych, których w nocy zapraszał do cyrkułu. Stali i czekali