Strona:PL Fragmenty Konopnicka.djvu/071

Po imieniu nazowię, i liczbę wyliczę,
 I wypiętnuję nazwisko
Jaszczurczego rodzaju, co nieprawość swoję,
 Jako na brudne śmiecisko,
Na dzieło ręki Twojej wytrząsa wzgardliwie...
 Ty sprawiedliwość czyń z niemi!«

Głos pomsty w ciszy bije aż do niebios progu,
 Dziwne jakieś niepokoje
 Rozwiewają oddech nocy...
Mgły białe, jako duchy, niosą się pierzchliwie.
 Gnane podmuchem przemocy...
Jakaś tęskność, omdlenie, i ucisk, i trwoga,
 Ogromną skargę milczenia
 Rzuca w niebo pełne cienia,
Pod którem ziemia leży, jak lutnia strzaskana.

W ciszy nocy głos pomsty bije aż do Pana:
 — »Oto człowiek, co w dni owe,
Z potu i łez sług swoich utkane bogato,
 Nosił szaty szkarłatowe,
I łoże snu swojego przykrywał makatą,
 Z łez i potu sługi swego.
A kiedy ten zachorzał i nie mógł, omdlały,
 Zarobić chleba czarnego,
Pan z mizernej zapłaty odliczył grosz mały,
 Aby się więcej zbogacił,
I nędzarzowi grosza tego nie dopłacił«.