Strona:PL Fragmenty Konopnicka.djvu/166

Choćby na ziemię spadła mleczna droga;
Zawsze pierwiastek bytu niepożyty
 Obejmie sobą myśl Boga!

Nie skarż się, bracie, choć ducha szermierze
Padają w walce przez ciżbę zdeptani,
Wieczne ludzkości z postępem przymierze
Nie zginie w mrocznej zwątpienia otchłani.
Ideał jasny, ideał promienny,
Coraz wyższego i szerszego ruchu,
Choć w formie zjawisk wydaje się zmienny,
Trwa wiecznie w prawdzie i duchu.

Nie skarż się! Alboż wiedzieć jesteś w stanie,
Gdzie dziś kiełkuje siew z przed lat tysiąca,
I jakim kwiatem wspaniałym powstanie,
W jutrzennych promieniach słońca?
Jaka ożywcza i płodna potęga
Zamierzchłej pracy, wiek nowy zasila?
I gdzie lecąca z ust oddechem chwila,
 Potęgą swoją dosięga?

Duch dąży w światła dziedziny przyszłości,
I w ruchy swoje wciela niewidomie
Żywą energią walczącej ludzkości,
 W całym jej różnic ogromie...