Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Co się stało na pensyi.djvu/055

sobie jedną tylko — rzekła do siebie cichym głosem. — A z oczu jej odgadłam, że byłaby zjadła wszystkie sześć.
 Spojrzała w kierunku niknącej w dali drobnej, nędznie odzianej postaci i taka czuła się wzruszona, jaką już dawno nie była.
 — Szkoda, że tak prędko mi uciekła — rzekła. — Jak mi Bóg miły, powinnam jej była dać conajmniej z tuzin.
 Potem zwróciła się do dziecka.
 — Czyś głodna jeszcze?
 — Zawszem głodna — brzmiała odpowiedź — ale już teraz nie taka bardzo głodna, jak poprzednio.
 — Chodź ze mną — rzekła piekarka i otworzyła drzwi do sklepu.
 Dziewczynka wstała i wsunęła się za nią. Wydawało się czemś nieprawdopodobnem, aby jej wolno być miało wejść do ciepłego pokoju pełnego wybornego pieczywa. Nie wiedziała co będzie, nie dbała nawet o to.
 — Ogrzej się — rzekła kobieta, wskazując na płonący na kominku ogień