Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/039

 — Co! panienka kaszy nie lubi? — wykrzyknęła Marta niedowierzająco.
 — Nie lubię.
 — Panienka nie wie, jakie to dobre. Trzeba posypać trochę cukrem.
 — Nie lubię tego — powtórzyła Mary.
 — Okropnie nie lubię, jak się takie dobre jedzenie marnuje — rzekła Marta. — Żeby tu nasze dzieci siedziały, toby wmig salaterka była pusta.
 — Dlaczego? — spytała Mary chłodno.
 — Dlaczego? — jak echo powtórzyła Marta. — Ano, bo one nigdy nie mają żołądków, jak się patrzy, pełnych. Głodne to, a jadła chciwe, jak młode jastrzębie albo lisy.
 — Ja nie wiem, co to jest być głodną — rzekła Mary z obojętnością prawdziwej nieświadomości.
 Marta była oburzona.
 — Dobrzeby panience zrobiło trochę się przegłodzić, już ja wiem — powiedziała szczerze. — Cierpliwości mi braknie, jak tak kto siedzi i tylko się gapi na chleb i mięso, a nie je. Mój Boże! żeby tak naszym dzieciakom dać to wszystko, co tu jest na stole, byłażby uciecha, oj, była!
 — Czemuż im tego zatem nie dasz? — poddała Mary.
 — Bo to nie moje — odparła Marta z godnością. — A przytem to nie moje wychodne. Wychodne mam raz na miesiąc, jak reszta służby. Wtedy idę do domu, porządki porobię, a matczysko spocznie sobie dzień jeden.
 Mary wypiła herbatę, zjadła sucharek z odrobiną marmolady.
 — A teraz niech się panienka ciepło otuli i idzie pobiegać i pobawić się na dworze — rzekła Marta. — Dobrze panience zrobi trochę spaceru, i apetyt będzie lepszy na obiad.
 Mary podeszła ku oknu. Widać było ogrody, ścieżki, drzewa, ale wszystko wyglądało jakoś smutno i zimowo.