Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/042

i wydawał się bardzo niekontent, gdy zobaczył Mary. Ale i ona rozczarowana była jego ogrodem, miała swój wyraz twarzy «panny Mary, kapryśnicy» i wcale nie była zadowolona ze spotkania.
 — Co to za ogród? — spytała.
 — Jeden z warzywnych — odparł.
 — A tamten? — spytała, wskazując przez drugie drzwi.
 — Inny ogród warzywny. Po tamtej stronie muru jest jeszcze jeden, a z tamtej strony sad.
 — Mogę tam iść? — spytała Mary.
 — Jak się podoba. Ale niema nic ciekawego.
 Mary nie odpowiedziała. Doszła do końca ścieżki przez drugie zielone drzwi. Tam było więcej murów i warzyw, i okien inspektowych, ale w murze była znów zielona furtka, tym razem zamknięta. A może tam był ów ogród, w którym od dziesięciu lat nikt nie był? Ponieważ Mary nie była wcale dzieckiem trwożliwem, a robiła zawsze, co chciała, więc podeszła do furtki i nacisnęła klamkę. Spodziewała się, że drzwi się nie otworzą, bo chciała mieć pewność, że znalazła tajemniczy ogród — lecz drzwi otworzyły się z łatwością, i Mary znalazła się w dużym sadzie. Wokoło był mur, drzewa owocowe rozpięte i inne drzewa, nagie obecnie wśród pożółkłej trawy, ale drugiej zielonej furtki widać nie było. Mary rozglądała się, szukając jej; wszakże, gdy wchodziła z tamtego końca ogrodu, zauważyła, że mur nie kończy się tam, gdzie sad, lecz ciągnie się dalej, jakby oddzielał znów ogród inny po tamtej stronie. Dostrzegła zresztą wierzchołki drzew ponad murem, a stojąc cicho, ujrzała na najwyższem z nich ptaszka z jasnem, czerwonem upierzeniem na piersiach, który zaraz uderzył w śpiew swój zimowy — zupełnie jakgdyby ją dostrzegł i jakby ją wołał.
 Stanęła i zaczęła słuchać, a jego miły, przyjacielski jakiś świergot rozbudził w niej dziwne uczucia: choć była nie-