Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/048

Weatherstaff był niemniej zdziwiony, niż Mary, gdy usłyszała jego gwizdanie.
 — Hej! — wykrzyknął. — Tak to panienka ślicznie i po ludzku powiedziała, jakby panienka była prawdziwem dzieckiem, a nie starą, zgryźliwą babą. Powiedziała panienka tak, jak Dick przemawia do swoich zwierzątek na wrzosach.
 — To wy znacie Dicka? — spytała Mary, raźno zwracając się ku staremu.
 — A ktoby go nie znał! Toć on wszędzie łazi. Nawet jeżyny dzikie i kwiatki wrzosów go znają. Założę się, że mu lisy mówią, gdzie się ich młode znajdują, a pasikoniki gniazda mu swoje pokazują.
 Mary miała wielką ochotę pytać dalej. Była tak zaciekawiona Dickiem, jak tajemniczym ogrodem. Lecz w tejże chwili gil śpiew swój urwał, rozwinął skrzydełka z trzepotem i odfrunął. Wizytę złożył — teraz miał inne zajęcia.
 — Przeleciał przez mur! — zawołała Mary, śledząca lot ptaszka. — Teraz poleciał do sadu — o! a teraz przez drugi mur do tego ogrodu, do którego niema furtki!
 — Bo on tam mieszka i tam się z jajka wykluł. Jeżeli sobie poszuka żony, to tylko tam, między młodemi pannami gilskiemi, które mieszkają w starych krzakach róż.
 — W krzakach róż? To tam są róże? — spytała Mary.
 Ben Weatherstaff chwycił za łopatę i na nowo kopać począł.
 — A były dziesięć lat temu — zamruczał.
 — Chciałabym zobaczyć te róże — powiedziała Mary. — Gdzie jest zielona furtka? Gdzieś przecież musi być.
 Ben łopatę w ziemię zatknął i wyglądał tak niemiło, jak na początku ich znajomości.
 — A była, była dziesięć lat temu, ale teraz niema — powiedział.
 — Furtki niema? Musi być! — zawołała Mary.