Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/096

 — A gdybyście mieli, to czegobyście najwięcej sadzili? — pytała dalej Mary.
 — Kapustę, kartofle i cebulę.
 — No tak, ale gdybyście urządzali sobie ogród kwiatowy, to cobyście sadzili?
 — Różne cebulki i słodkopachnące kwiatki, ale najwięcej róż.
 Pojaśniała twarz Mary.
 — Więc lubicie róże? — rzekła.
 Ben Weatherstaff wyrwał chwast, odrzucił go, poczem dopiero odparł:
 — Anoć lubię i bardzo. A nauczyła mnie tego pewna młoda pani, u której byłem ogrodnikiem. Miała ona moc róż w jednem miejscu, które lubiła bardzo, a kochała je tak, jakby to były dzieci, albo — gile. Nierazem widział, jak się pochylała i całowała je. — Znów wyrwał chwast i zamyślił się. — Było to już dziesięć lat temu.
 — A gdzie teraz jest ta pani? — spytała Mary, zaciekawiona ogromnie.
 — W niebie — odrzekł, zagłębiając silnie łopatę w ziemię — jeśli się ma wierzyć w to, co mówią księża.
 — A co się stało z różami? — spytała znów Mary, w najwyższym stopniu zaciekawiona.
 — Zostawione zostały samym sobie.
 Mary podniecała się coraz bardziej.
 — Więc całkiem pomarły? Czy róże całkiem umierają, gdy się je zostawia samym sobie? — zaryzykowała Mary pytanie.
 — Nauczyłem się kochać je — i ją kochałem — i ona je kochała — dodał Ben Weatherstaff niechętnie. — Raz, dwa razy na rok czasem, to idę poprawiać trochę przy nich, poobcinać suszki, obkopać korzenie... Dziko teraz rosną, ale były w bogatą ziemię sadzone, więc dużo z nich żyje.