Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/102

 Schylił się, by podnieść z ziemi coś, co tam położył przez ten czas, gdy grał na fujarce.
 — Przyniosłem narzędzia do ogrodu. Jest tu łopatka, są grabie i motyka. I mocne są, i dobre! Jest też i kielnia. A gdym nasionka kupował, to mi kupcowa dodała paczkę białego maku i paczkę lobelji.
 — Pokażesz mi nasionka? — spytała Mary.
 Podobał jej się sposób mówienia Dicka. Mowa jego była prędka i łatwa. Takie się miało uczucie, jakby lubił Mary i jakby na chwilę nie wątpił, że i ona go polubi, choć był tylko zwykłym chłopczyną ze stepu, w połatanej odzieży, z zabawną bardzo miną i twardą, rudą czuprynką. Mary, podszedłszy bliżej do niego, poczuła, że szedł od niego zapach wrzosów, trawy i listków, jakby cały z nich był urobiony. Podobało jej się to bardzo, a gdy spojrzała w jego zabawną twarz o czerwonych policzkach, zadartym nosie i okrągłych oczach, zapomniała zupełnie o swej nieśmiałości.
 — Usiądźmy sobie tu na pniu — rzekła — i obejrzyjmy wszystko.
 Usiedli, a Dick wyciągnął z kieszeni niezgrabne zawiniątko w bronzowym papierze. Rozwinął sznurek, a wewnątrz ukazały się mniejsze paczuszki z obrazkami kwiatów na każdej.
 — Dużo jest rezedy i maków — rzekł. — Rezeda najcudniej pachnie ze wszystkich kwiatów, a rośnie wszędzie, gdziekolwiek ją się zasieje, tak samo, jak maki. Wschodzą one i kwitną, tylko im skinąć palcem.
 Ucichł i szybko odwrócił głowę, rozjaśniając twarz różową.
 — Skąd ten gil tak na nas woła? — spytał, nasłuchując.
 Świergot dolatywał z czerwonymi jagodami okrytego ostrokrzewu, a Mary domyśliła się zaraz, czyj to był głos.