Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/117

 — Lubię oczy okrągłe, a kolor mają zupełnie taki, jak niebo nad stepem — odparła jej Mary.
 Marta promieniała.
 — Matka mówi, że on ma taki kolor oczu od ciągłego wypatrywania ptaszków w obłokach. Ale gębę to ma szeroką, prawda?
 — Lubię jego szerokie usta — rzekła Mary z uporem — i chciałabym mieć takie same.
 Marta roześmiała się rozkosznie.
 — Wyglądałyby one dopiero zabawnie w takiej malutkiej twarzyczce — rzekła. — Ale wiedziałam, że tak będzie, jak go panienka zobaczy. A jak się tam panience podobały nasionka i narzędzia?
 — Skąd wiesz, że mi je przyniósł? — zapytała Mary.
 — Przecież wiedziałam, że przynieść musi. Musiał przynieść, skoro był w Yorkshire. To taki rzetelny chłopak.
 Mary lękała się, że Marta zacznie stawiać jej pytania, na które trudno dać będzie odpowiedź, ale obawy jej były zbyteczne. Zajęła się nasionkami i narzędziami, i tylko przez chwilkę Mary była w obawie. A było to wtedy, gdy Marta spytała, gdzie te nasionka wysieje.
 — Kogo panienka prosiła? — pytała.
 — Jeszczem się nikogo nie pytała i nikogo nie prosiła — odparła Mary wahająco.
 — No, dobrze. Więc panience nie radzę mówić o tem z naczelnym ogrodnikiem. To taki wielki pan, ten pan Roach.
 — Nigdym go nie widziała. Widziałam tylko pomocników i Bena Weatherstaff.
 — Żebym była na miejscu panienki, to prosiłabym Bena — radziła Marta. — Nie jest on ani przez pół taki niedobry, jak na to wygląda, choć taki skwaszony. Pan Craven pozwala mu na wszystko, bo on tu już był za życia jaśnie pani i zawsze panią umiał rozśmieszyć i zabawić. A pani też