Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/120

że plecy ma przygarbione, a włosy czarne gęsto siwizną przetkane. Głowę odwrócił i zagadał do niej.
 — Przybliż się! — rzekł.
 Mary podeszła do niego.
 Nie był brzydki. Twarz jego byłaby piękna, gdyby nie była tak wymizerowana. Wyglądał tak, jakby widok jej męczył go i smucił, i jakby namyślał się, co u licha z nią począć.
 — Dobrze ci tu, mała? — spytał,
 — Tak — odparła Mary.
 — Dogadzają ci tu?
 — Tak.
 Smutnie potarł czoło, patrząc na nią.
 — Drobniutka jesteś — powiedział znowu.
 — Ale zaczynam tyć — odrzekła Mary bardzo sztywno, zdając sobie z tego zresztą sprawę.
 Jakże miał nieskończenie smutną twarz! Oczy jego czarne wyglądały tak, jakby jej nie widziały, a jakby natomiast dostrzegły coś innego — z trudnością mógł sobie uprzytomnić jej obecność.
 — Zapomniałem o tobie, dziecko — rzekł. — Ale czyż mogłem pamiętać? Zamierzałem przysłać ci nauczycielkę, albo bonę, albo kogokolwiek, alem zapomniał.
 — Proszę... — zaczęła Mary. — Proszę... — lecz stłumiony szloch za krtań ją schwycił.
 — Coś chciała powiedzieć? — dopytywał.
 — Już... już za duża jestem na bonę — rzekła Mary. — A proszę... proszę nie dawać mi jeszcze nauczycielki.
 Znów potarł czoło i popatrzył na nią.
 — To samo mówiła Sowerby — mruczał niezupełnie przytomnie.
 Wtedy Mary zebrała się na odwagę.
 — Czy to — czy to matka Marty? — wyjąkała.
 — Tak, zdaje mi się — odparł.