Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/121

 — Ona to wie, czego dzieciom trzeba — rzekła Mary. — Ona ma dwanaścioro. Ona wie!
 Pan Craven zdawał się budzić z uśpienia.
 — A co chciałabyś robić?
 — Chciałabym bawić się w ogrodzie — odparła Mary, w nadziei, że głos jej drżeć nie będzie. — W Indjach nie lubiłam tego, ale tutaj to mi daje apetyt, i tyję.
 Pan Craven przyglądał jej się.
 — Sowerby powiedziała także, że ci to dobrze zrobi — rzekł. — Być może. Ona mówi, że powinnaś się wzmocnić, zanim nauczycielkę dostaniesz.
 — Czuję się silniejszą, gdy się bawię na dworze, a wiatr od stepu wieje — dowodziła Mary.
 — Gdzie się bawisz? — pytał dalej.
 — Wszędzie — jąkała się Mary. — Matka Marty przysłała mi skakankę. Biegam więc i skaczę — i rozglądam się, czy już roślinki zaczynają kiełkować. Nie robię szkody żadnej.
 — Nie rób takiej wystraszonej minki — rzekł głosem zmęczonym. — Przecież takie dziecko, jak ty, nie może szkody zrobić! Możesz robić, co tylko zechcesz.
 Mary chwyciła się za gardło, gdyż zlękła się, że wuj dostrzec może wzruszenie, które jej prawie głos odebrało. Podeszła ku niemu o krok bliżej.
 — Naprawdę? — spytała, drżąc cała.
 Wystraszona jej twarzyczka zdawała się zasmucać go więcej, niż zwykle.
 — Nie rób takiej wystraszonej minki — zawołał znowu. — Naturalnie, że możesz. Jestem twym opiekunem, choć smutny ze mnie opiekun — dla każdego dziecka. Nie mogę poświęcić ci ani czasu, ani uwagi. Jestem zbyt chory, zbyt skołatany i zbyt roztargniony. Ale pragnąłbym widzieć cię szczęśliwą i zadowoloną. Nie umiem dzieciom dogadzać, ale pani Medlock ma pamiętać o wszystkich potrzebach twoich.