Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/144

 — Nie stracisz miejsca — uspokajała Mary. — Colin rad był, że przyszłam. Mówiliśmy i mówili, i on powiedział, że rad jest, żem przyszła.
 — Był rad? — zawołała Marta. — Czy panienka pewna? Panienka nie wie, jaki on jest, jak mu się coś nie podoba. Za duży już z niego chłopak, żeby beczeć, jak dziecko małe, ale jak się rozzłości, to drze się tak, że się wystraszyć można. On wie, że przy nim to się człowiek boi oddychać.
 — Ale on wcale nie był zły — rzekła Mary. -— Spytałam go, czy mam odejść, a on mnie prosił, bym została. Pytał mnie o różne rzeczy, a ja siedziałam na dużym fotelu i mówiłam mu o Indjach i o gilu, i o ogrodach. Nie chciał mnie puścić. Pokazał mi portret swojej matki. Zanim odeszłam, śpiewem go uśpiłam.
 Marta zaniemówiła wprost ze zdumienia.
 — Ledwie mi się w to wszystko chce wierzyć! — wołała. — A toć to tak, jakby panienka wlazła do jaskini lwa. Gdyby był taki, jak jest najczęściej, toby był wpadł w furję i obudziłby cały dom. On nie chce, żeby obcy na niego patrzyli.
 — Mnie pozwolił patrzeć na siebie. Cały czas patrzałam na niego, a on na mnie. Patrzyliśmy sobie w oczy! — rzekła Mary.
 — Nie wiem, co teraz począć! — lamentowała Marta. — Jak się pani Medlock dowie, to pomyśli, żem nie posłuchała rozkazu i powiedziała panience, i odeśle mnie do matki.
 — On pani Medlock nic teraz nie powie. Będzie to tymczasem tajemnicą — rzekła Mary stanowczo. — A on mówił, że każdy musi robić to, czego on chce.
 — Oj, co to, to prawda! Szkaradny chłopak! — wzdychała Marta, ocierając z czoła pot fartuchem.
 — Powiedział mi, że pani Medlock musi go słuchać.