Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/148

welwetowe ubranie i siedział wsparty na bogato haftowanych poduszkach. Policzki mu pałały.
 — Chodź do mnie — zawołał — całe rano o tobie myślałem.
 — Ja także myślałam o tobie — była odpowiedź Mary. — Nie masz pojęcia, jak strasznie Marta się boi. Ona mówi, że pani Medlock pomyśli, że ona mnie o tobie powiedziała, a wtedy straci naturalnie miejsce.
 Chłopiec zmarszczył czoło.
 — Idź, zawołaj ją tutaj — rzekł. — Ona jest tu w pokoju obok.
 Mary poszła i przyprowadziła ją. Pod biedną Martą nogi dygotały. Colin wciąż był nachmurzony.
 — Czy masz robić to, co mnie się podoba, czy nie? — zapytał.
 — Tak, sir, mam robić to, co się panu podoba — wyjąkała Marta, czerwieniąc się jak burak.
 — Czy Medlock ma robić to, co mnie się podoba?
 — Tak, sir, ona i wszyscy — brzmiała odpowiedź.
 — No, dobrze. Zatem, jeżeli ja każę przyprowadzić tu pannę Mary, to dlaczego Medlock ma cię wydalić, gdyby się o tem dowiedziała?
 — Proszę nie pozwolić jej, sir — błagała Marta.
 — Ja ją wydalę, gdyby ośmieliła się słówko o tem pisnąć — rzekł młody pan Craven wyniośle. — Mogę cię zapewnić, żeby tego nie chciała.
 — Dziękuję, sir. Chciałam spełnić swój obowiązek — rzekła, dygając.
 — Obowiązkiem twoim jest robić to, co ja chcę — mówił Colin z coraz większą godnością. — Będę o tobie pamiętał. Teraz możesz odejść.
 Gdy się drzwi za Martą zamknęły, Colinowi zdało się,