Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/164

rozmawiającego z kimś obcym, powstało ze swego miejsca pod drzewem i podeszło do niego blisko, kawka zaś sfrunęła z gałązki i przysiadła mu na ramieniu.
 — To ten młody lisek — objaśnił Dick, drapiąc łebek zwierzątka. — Nazywa się Kapitan. A to tutaj jest Sadza. I ona, i Kapitan biegły za mną przez step, jakby je charty goniły. Oboje czuli to samo, co ja.
 Zwierzątka zdawały się wcale nie lękać się Mary. Gdy Dick począł chodzić, Sadza siedziała mu spokojnie na ramieniu, Kapitan zaś dreptał u jej boku.
 — Niech panienka spojrzy! — rzekł Dick. — Jak to tutaj podrosło, a to, albo tu! Proszę spojrzeć teraz tutaj!
 Rzucił się na kolana. Mary przyklękła obok niego. Natrafili na duże gniazdo różnobarwnych krokusów. Mary główkę schyliła i poczęła kwiatki z zapałem całować.
 — Człowieka nie możnaby tak całować — rzekła, podnosząc główkę. — Kwiaty to zupełnie co innego.
 Chłopiec wydawał się zdumiony, lecz uśmiechnął się.
 — O, mój Boże! Nieraz ja matkę tak całowałem — mówił — gdym ze stepu po całodzienniej bieganinie powracał, a ona we drzwiach, słońcem oblana stała, taka pogodna i dobra!
 Biegali od jednej strony ogrodu na drugą i znajdowali dziwów tyle, iż wciąż musieli sobie przypominać, że przecież tylko szeptem mówić tutaj mogą. On jej pokazywał nabrzmiewające pączki listowia na krzakach różanych, które im się zdawały zeschnięte. Pokazywał moc niezliczoną nowych kiełków, wychylających się przez czarną glebę. Ciekawe swe młode noski przytykali blisko do ziemi, wdychając jej wonie wiosenne; kopali i pełli, i śmiali się radośnie, dopóki włoski Mary nie były tak samo potargane, jak czupryna Dicka, a policzki jej rozkwitły, jak dwa maki czerwone.
 Było radości i wesela ranka tego w tajemniczym ogro-