Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/210

w krzewach i przejściu na zewnętrzną drogę pod okrytym bluszczem murem.
 W miarę, jak dnie mijały, utwierdzał się Colin coraz więcej w przekonaniu, że tajemniczość, otaczająca ogród, stanowi jeden z największych jego uroków. Nie można tego zepsuć. Niech nikt nie podejrzewa nawet, że mają tajemnicę. Niech wszyscy myślą, że sobie ot poprostu wychodzi z Mary i Dickiem do ogrodu, ponieważ może znieść, by tych dwoje na niego patrzyło. Miewali z sobą długie, tajemniczego czaru pełne rozmowy o swej przyszłej wyprawie. Więc tak: pójdą najpierw wgórę tą ścieżką, potem wdół tamtą, później wpoprzek owej dróżki — naokoło fontanny — obejdą klomby tam się znajdujące, i będą udawali, że ich bardzo zajmuje przyglądanie się flancowaniu kwiatów pod dozorem pana Boacha. To będzie takie naturalne, że nikomu do głowy nie przyjdzie, że mają jakieś tajemnicze zamiary. Potem wejdą na ścieżki zadrzewione, zginą z oczu i dotrą do wielkiej alei. Tak wypracowali w najdrobniejszych szczegółach plan pochodu, jak wielcy generałowie wypracowują przed bitwą plany wojenne.
 Wiadomości o tem, co się działo w pokoju «chorego», nabierały tymczasem rozgłosu i dotarły przez służbę kredensową do chłopaków stajennych i ogrodników — niemniej jednak zdumiał się dnia pewnego pan Boach, gdy z pokoju pana Colina, którego to pokoju nigdy nie dane mu było oglądać, otrzymał rozkaz stawienia się osobiście przed oblicze jego wielmożności, bowiem pan Colin osobiście pragnął się z nim rozmówić.
 — No, no — powtarzał sobie, śpiesznie zmieniając ubranie — co to z tego będzie? Jego Królewska Mość, którego nikt nie oglądał, przywołuje do siebie człowieka, którego w życiu nie widział!
 Nie można twierdzić, żeby pan Boach nie był ciekawy.