Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/216

suwając się zgóry uplanowaną drogą — tylko by mieć przyjemność tajemniczości. Lecz gdy wreszcie zakręcili w wielką aleję przy obrosłych bluszczem murach, opanowało ich dziwne wzruszenie, tak, że, nie umiejąc wytłumaczyć sobie przyczyny, poczęli mówić szeptem:
 — To tutaj — dyszała Mary. — Tutaj zwykle spacerowałam i myślałam — myślałam.
 — Tutaj? — wołał Colin, szukając wzrokiem wśród bluszczów z ciekawą gorliwością. — Lecz dostrzec nic nie mogę — wyszeptał. — Wszak tu niema drzwi.
 — I ja tak myślałam — odparła Mary.
 Nastąpiło pełne uroczystego skupienia milczenie — posunęli się naprzód.
 — To jest ogród, w którym pracuje Ben Weatherstaff — objaśniała dalej Mary.
 — Tutaj? — pytał Colin.
 Uszli kilka kroków, poczem znów Mary wyszeptała:
 — Tutaj zaś gil przeleciał przez mur — wyrzekła.
 — Tutaj! — zawołał Colin. — Jakżebym chciał, by tu przyfrunął!
 — A tu — wskazywała Mary z uroczystem przejęciem na duży krzak bzu, tu przysiadł na grudzie ziemi i pokazał mi klucz.
 Colin usiadł.
 — Gdzie? Gdzie? Tutaj? — pytał, a oczy miał tak wielkie, jak wilk w «Czerwonym Kapturku». Dick przystanął — fotel na kółkach zatrzymał się w miejscu.
 — Tu zaś — mówiła Mary, podchodząc na rabatę tuż przy bluszczu — podeszłam, by z nim pogadać, a on zaćwierkał do mnie z wierzchołka muru. To oto jest bluszcz, który wiatr odgarnął — i ujęła w rękę zwieszającą się zieloną zasłonę.
 — Och! Naprawdę! — szeptał Colin.