Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/224

 Dick spojrzał na niego z przezorną delikatnością. Ani on, ani Mary nie pytali nigdy, co mu jest w nogi.
 — Naturalnie, że możliwe — odpowiedział z przekonaniem. — Pan Bóg dał paniczowi takie same nogi, jak innym!
 Mary przestraszyła się; uspokoiła ją odpowiedź Colina.
 — Coprawda, to mnie nogi nigdy nie bolały — odparł — ale są cienkie i słabe. Drżą mi, więc się boję próbować stanąć.
 Tak Mary, jak i Dick odetchnęli z uczuciem ulgi.
 — Jak się panicz przestanie bać, to stanie z pewnością — rzekł Dick, uśmiechając się znowu. — A bać przestanie się panicz lada chwila.
 — O mnie to mówisz? — rzekł Colin i leżał cicho, jakby nad czemś rozmyślał i dziwował się.
 Na chwilę zapanowała cisza. Słońce miało się ku zachodowi. Była to chwila, gdy wszystko po pracy przycicha; a oni istotnie mieli dzień zajęty i podniecenia pełen. Colin wypoczywał z rozkoszą. Nawet zwierzątka przestały biegać i kręcić się i leżały skupione obok nich. Sadza usiadła na niskiej gałęzi, podniosła jedną nogę i senne powieki opuszczała na oczy. Mary sobie pomyślała, że chwilka jeszcze, a zacznie chrapać.
 To też było nieco przerażające, gdy wśród tej ciszy Colin nagle podniósł głowę i zapytał głosem stłumionym przestrachem:
 — Co to za człowiek?
 Dick i Mary porwali się na równe nogi.
 — Człowiek? — zawołali prędko szeptem.
 Colin wskazał na wysoki mur.
 — Patrzcie! — szeptał podniecony. — No, patrzcie tam!
 Mary i Dick podeszli bliżej, by się przekonać. Ujrzeli zaś Bena Weatherstaffa, patrzącego na nich z najwyższą pogardą ze szczytu drabiny po tamtej stronie muru! Począł Mary wygrażać pięścią.