Strona:PL Frances Hodgson Burnett - Tajemniczy ogród.djvu/297

 Obowiązki Bena Weatherstaffa rzadko pozwalały mu oddalić się z ogrodu, lecz dzisiaj wymówił się potrzebą zaniesienia do kuchni warzywa; że zaś pani Medlock zaprosiła go do kredensu na szklankę piwa, zatem był na miejscu — jak tego pragnął — w najdramatyczniejszym momencie, jaki w ostatnich pokoleniach miał miejsce w Misselthwaite Manor.
 Przez jedno okno, wychodzące na dziedziniec, widać było kawał trawnika. Pani Medlock, widząc, że Ben idzie z ogrodu, miała nadzieję, że widział pana, a może nawet jego spotkanie z paniczem.
 — Widzieliście którego z nich, Weatherstaff? — spytała.
 Ben odjął od ust kufel, dłonią obtarł usta i odparł ze znaczącym uśmiechem.
 — Naturalnie, żem widział!
 — Obu? — dopytywała pani Medlock.
 — Obu — odparł Ben. — Dziękuję pani, napiłbym się chętnie jeszcze.
 — Razem? — mówiła pani Medlock, śpiesznie napełniając mu kufel.
 — Aha, razem! — i Ben jednym haustem wypił połowę kufla.
 — Gdzie był panicz? Jak wyglądał? Co do siebie mówili?
 — Nie słyszałem — odrzekł — bom stał za murem na drabinie. Ale pani tyle powiem: takie się tam rzeczy działy, o jakich wy tu wszyscy w całym domu nie macie wyobrażenia. A czego się macie dowiedzieć, tego się dowiecie nie długo.
 I nie upłynęła ani minuta po wypiciu reszty piwa, gdy skinął kuflem triumfująco w stronę okna, przez które widać było trawnik.