Strona:PL Francis Bret Harte Nowelle.pdf/151

 Mistres Thetherick nie wiedząc, co z tém ma robić, i usiłując wyswobodzić suknię z piąstek nie odznaczających się skrupulatną czystością, spytała dziewczynkę o jéj imię.
 — Telly!
 — Telly! co to Telly?
 — Telly? Talolina.
 — A! Karolina?
 — Tak, Talolina Telelick!
 Mistres Thetherick cofnęła się, brwi zmarszczyła.
 — Co pleciesz? czyjeś dziecko? — spytała ostro.
 — Mamy — odpowiedziała mała, wesołym wybuchając śmiechem — Telly twoja córeczka, twoja, twoja, twoja! Ty jesteś moja nowa mama! Druga, stara pojechała sobie i nie powróci już zawsze, zawsze; ale Telly płakać nie będzie, bo jest nowa mama.
 Nie było rady. Mistres Thetherick spytała obojętnie dziewczynkę:
 — Od jak dawna tu jesteś?
 Dziecko zamyśliło się.
 — Od... od jutla... nie... od pojutla...
 Mistres Thetherick niecierpliwie wzruszyła ramionami.
 — Czy wiesz przynajmniéj kto tu cię przywiódł?
 Dziecku na płacz się zbierało.
 — Papo — rzekła, krzywiąc usteczka — już jutlo, już tydzień!
 — Patrzcie ją! tydzień! a dopiéro co mówiłaś, że wczoraj.
 — To... to może już miesiąc — dodała dziecina płacząc na dobre.
 Chętka brała mistres Thetherick odepchnąć płaczącą, lecz rudowłosa główka zatopiła się w fałdach jéj sukni.
 — Dosyć! no! dosyć! przestań mi szlochać i chlipać — mówiła surowo oswobadzając suknię z wilgotnych piąstek płaczącéj dzieciny. — Daj mi raz wreszcie pokój, odejdź, a, zaczekaj... Gdzie twój ojciec?...
 — Papo? nie wiem. Pojechał, a może poszedł. Chory był.
 — Kiedy?...
 — Jutlo... a może za tydzień.
 — Kto cię zrozumie! Słuchaj! a kto cię tu dogląda?
 — Telly ubiera się sama, Dżon ściele łóżeczko, Dżon dobry dla Telly... Dżon to Ah-Fe.
 — Dobrze! no, idź już, idźże sobie, nie nudź mnie więcéj... zaczekaj! a gdzie pójdziesz?
 — Tam, na górę, będę się bawiła z lalą i nie będę się uprzykrzać mamie.
 — Mówiłam ci wyraźnie, że nie jestem twoją matką — skoń-