Strona:PL Francis Bret Harte Nowelle.pdf/85

 Wyrwał się z objęć Browna, piorunem zbiegł ze wschodów, pochwycił za kołnierz u drzwi stajni drzemiącego stangreta.
 — Konia mi natychmiast kulbaczyć! bodaj cię...
 Argument był energiczny. Wystraszony sługa zauważył jednak nieśmiało:
 — Pani... do tilbury zaprządz dla pana...
 — Do stokroć stu tysięcy... — krzyknął. — Konia mi kulbaczyć.
 Uczynił to stangret tak szybko, jak mu na to pozwalały ze strachu i pośpiechu drżące ręce.
 — Z drogi!...
 Stangret cofnął się, Mr. Hamlin dosiadł konia, spiął ostrogą, przez zaciśnięte zaklął zęby. Po chwili po drodze ciągnął się tuman kurzawy w kierunku gwiazdy, co od sióstr swych odrywając się wieńca, upadek swój znaczyła na horyzoncie smugą jasną...
 Dnia tego, przy pierwszych brzaskach, o wiele mil naokoło, mieszkańcy słyszeli rozlegający się po drodze śpiew dźwięczny i rzewny. Ci, którzy spali jeszcze, przewracali się na twardych łożach. Śniły im się dnie dawno ubiegłe młodzieńczéj miłości... Inni, do wczesnéj zbudzeni pracy, wspierali się na łomach i kilofach, wsłuchując się w dźwięki piosenki, śpiewanéj przez jeźdźca postępującego wolnym krokiem naprzeciw różanéj jutrzenki...

---