Strona:PL Francis Bret Harte Nowelle.pdf/95

 — U stóp drzewa — rzekła — przy samych korzeniach jest skrytka... Ale nie powiesz o tém nikomu? — dodała z przestrachem wiewiórki.
 Nauczyciel, osłabiony długim postem, na jaki się uskarżał, nie mógł znaleźć wskazanych sobie zapasów. Mliss zaczęła się niepokoić, wychylając się wreszcie z poza gałęzi, spytała:
 — A jeśli zejdę, czy obiecujesz nie dotknąć mnie?
 Obiecał.
 — Niech cię piorun trzaśnie, jeśli mnie oszukujesz! — zawołała.
 — I na to zgoda.
 Ześliznęła się z drzewa. Przez chwil kilka było słychać tylko gryzienie orzechów.
 — A co, posiliłeś się? — spytała wreszcie troskliwie nauczyciela.
 Podziękował jéj z największą powagą, zabierając się do odejścia, lecz zanim uszedł kilka kroków, odwołała go, jak się tego spodziewał. Stała pod drzewem blada, z oczyma łez pełnemi. Chwila była dobrą, skorzystał z niéj i ujmując Mliss za ręce, spytał łagodnie:
 — Lissy, czy pamiętasz ów wieczór, kiedyś po raz pierwszy przyszła do mnie?
 Skłoniła głową.
 — Mówiłaś mi, że chcesz wstąpić do szkoły, uczyć się i być lepszą. Odpowiedziałem ci...
 — „Przyjdź“ — szybko dopowiedziało dziewczę.
 — A teraz — ciągnął tkliwie nauczyciel — cobyś powiedziała, gdyby nauczyciel twój przyszedł do ciebie i prosił cię w zamian, abyś wróciła rozerwać samotność, co mu cięży, uczyć go być lepszym!
 Dziewczę ze spuszczoną w dół głową milczało uparcie. Nauczyciel czekał cierpliwie. Cisza była tak wielka, że zając przemykający tamtędy przysiadł, podniósł w górę aksamitne łapki i popatrzył na nich błyszczącemi oczyma. Wiewiórka kołysała się na gałęzi, tuż nad niemi.
 — I cóż, Lissy? — szepnął nauczyciel.
 Uśmiechnęła się. Poruszone wietrzykiem rozchyliły się wierzchołki drzew i przedzierający się przez splątane gałęzie, pierwszy promień słońca, padł na wahającą się jeszcze, drobną postać dziecka. Nagle porwała dłoń nauczyciela, mówiąc coś szybko i bezładnie. Odgarnął jéj z czoła włosy, ucałował ją i wywiódł za rękę z cieniu lasu na słońcem oblaną drogę.