Strona:PL Friedrich Schiller - Zbójcy.djvu/150

kraty i jedz. Sowy krzyczą. Okropnie przyśpiewują towarzysze twoi, starcze. — Smakuje ci?
 Głos. Głodny byłem bardzo. Dzięki ci, posłańcze kruków, za chleb na pustyni! Jakże się powodzi memu kochanemu dziecku, Hermanie?
 Herman. Cicho! — słuchaj: szmer jakiś, jakby chrapanie! Nic nie słyszysz?
 Głos. Jakto? czy słyszysz co?
 Herman. Wiatr świszcze po wieży przez jej rozpadliny. Nocna muzyka, od której zęby dzwonią i sinieją paznogcie. Słuchaj: jeszcze raz — zdaje mi się zawsze, jakbym słyszał chrapanie. Masz gości, starcze! Hu, hu, hu!
 Głos. Czy widzisz co?
 Herman. Bądź zdrów! bądź zdrów! okropne to miejsce. Zejdź w dół — tam w górze twój zbawca, twój mściciel! Przeklęty syn! Chce uciekać.
 Karol z przerażeniem zastępując mu drogę. Stój!
 Herman krzycząc. Biada mnie!
 Karol. Stój, mówię!
 Herman. Biada, biada! wszystko zdradzone!
 Karol. Stój! mów — kto jesteś? co tu robisz? mów!
 Herman. Miłosierdzia, o miłosierdzia! Wielmożny panie, posłuchaj jednego słowa, nim mię zabijesz.
 Karol dobywając szpady. Co mi powiesz?
 Herman. Prawda, że mi pod karą śmierci zakazałeś — ale nie mogłem inaczej — nie śmiałem