Strona:PL Gąsiorowski Wacław - Królobójcy.djvu/067

ma włosy na dłoni — jeżeli ich niema, więc jest to szelma i oszust“.
 Ale „wielkość“ swą historyczną i pomniki Piotr zawdzięcza nie narodowi rosyjskiemu, lecz podobnej mu królobójczyni i prostytutce.
 Tak więc w roku 1725 na tronie rosyjskim zasiadła Katarzyna I, carowa z bajki, bo nie umiejąca ani pisać, ani czytać...
 Objęcie władzy przez Katarzynę zaznaczyło się zjawieniem się w Petersburgu całej rodziny „hrabiów“ Skowrońskich, wyznaczeniem emerytury dostatniej swedzkiemu dragonowi i pozwoleniem na przesiedlenie się tegoż dragona z Syberji do Rewla i wybraniem sobie przez carowę aż dwóch naraz kochanków...
 Zresztą panował Menszykow.
 Katarzyna jednak tak zapalczywie zaczęła oddawać się zadawalnianiu swych namiętności, iż sprawa następstwa tronu stała się palącą.
 Energiczna Marta nie namyślała się długo.
 Córkę swą, Annę, wydała za księcia Holsztyńskiego i potomkowi z tego małżeństwa deklarowała koronę. Tu wszakże zjawiła się trudność, ile, że książę był i chorym i zgoła niezdolnym do ojcowstwa. Dla Marty był to drobiazg. Wybrała córce pułkownika Bruhmera, adjutanta księcia, a że rada doświadczonej matki była dobrą, dowodem, że w rok po ślubie narodził się syn, Piotr III (w odróżnienieniu od Piotra II, syna zamordowanego cesarzewicza) a, jak mówili współcześni, „narodził się syn księżnej Holstein“. Bruhmer został opiekunem i guwernerem młodego następcy tronu i dziedzictwo zostało ustalonem.
 Lecz wkrótce potem wynikło starcie między księciem Holsztyńskim a Menszykowem. Ten ostatni poczuł,