Strona:PL Gąsiorowski Wacław - Królobójcy.djvu/071

obsadzone zostały Niemcami, setki zbirów dzień i noc strzegły osoby Birona.
 Caryca nie widziała świata po za Bironem i do tego stopnia, że gdy carówna Elżbieta przyszła do niej ze skargą na brata żony Birona, ile że ten szwagierek zapały swe dla carówny próbował wyrazić według systemu kontradmirała Villebois... Carowa Anna odprawiła swą stryjeczną siostrę uwagą, że nie powinna odmawiać tego szlachcicowi kurlandzkiemu, co ma codzień dla prostego grenadjera.
 Po ugruntowaniu panowania samowładnego Anny, znów przyszła sprawa dziedzictwa. Anna w tym razie miała swój własny pomysł, który w wykonanie wprowadziła. A mianowicie, po rodzonej siostrze carycy była księżniczka Meklenburska, jej to synowi miała przypaść korona po Annie. Wezwano więc na dwór rosyjski księżniczkę Meklenburską i ożeniono ją z księciem Brunświckim. Z małżeństwa tego urodził się car Iwan VI.
 W kilka miesięcy po urodzeniu się Iwana VI, caryca Anna umarła — lecz przezorny Biron miał już sfabrykowany przez Ostermana testament, mocą którego księstwo Brunświccy usunięci są od regencji a zarząd państwa, do pełnoletności, pozostaje przy Bironie.
 Biron wspaniałomyślnie przyjął „ofiarowaną“ mu rejencję, no i, nadewszystko, zaczął swoje własne snuć plany, bo ani myślał czekać na pełnoletność kilkomiesięcznego cara Iwana. Bironowi naturalnie szło o tron poprostu i to osiągnięcie go przez związki krwi. Po za carem Iwanem była tylko carówna Elżbieta i Piotr III „syn księżnej Holsztein“. Otóż Biron postanowił swego syna ożenić z Elżbietą, a córkę swą wydać za Piotra III i w ten sposób, dwukrotnie imię Bironów połączywszy, usunąć Iwana VI, no i panować samemu.