Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1025

 Von Schlewe uśmiechnął się trochę szyderczo — aby lepiéj zapewnić sobie powodzenie, brzęknął pieniędzmi w kieszeni.
 Tak długo małomówny i nieprzyjemny człowiek odstąpił od wózka i poszedł do sieni z baronem, którego nie znał, ale teraz więcéj szanował, bo słyszał, że ma pieniądze.
 — Idzie tu o pewny żart, o małą maskaradę, mówił v. Schlewe, jeden mój przyjaciel wyprawia jutro pewnego rodzaju bal! Jabym chciał was na tym balu przedstawić — bo to coś niezwyczajnego!
 Pomocnik kata śmiał się.
 — Chciałem sobie kazać zrobić takie, ubranie jak wasze, które nosicie podczas uroczystości.
 — Do jutra? To będzie trudno!
 — Myślę, że niewiele jest tego ubrania!
 — Oho, czy chcecie obaczyć je?
 — Jesteście bardzo uprzejmi — bardzo mi będzie przyjemnie! A nie moglibyście pożyczyć mi waszego ubioru, aby mój krawiec mógł się mu przypatrzyć?
 — Nie, potrzebuję go dzisiaj wieczorem! Bo to znowu siedzi jeden w la Roquête, którego szyi przypatrzyć się muszę, i dla którego téj nocy tron zbudujemy!
 — Ach tak — no, to na nic mi się nie przyda widzenie, bo opisać rzeczy nie można!
 — Dla czego nie? Czerwona koszula, czarne spodnie, u dołu w buty wetknięte, oto i wszystko!
 — Wasze rzeczy są jeszcze nowe?
 — Zupełnie nowe.
 — Dałbym wam chętnie czterdzieści franków, gdy — byście mi ich do jutra rana pożyczyli!
 — Czterdzieści franków, powtórzył gołoręki — do pioruna, to byłby interes!
 — Mojemu krawcowi musiałbym dać sześćdziesiąt, wolę wam dać czterdzieści i mieć rzeczy w oryginale!
 — Prawda, rozśmiał się parobek, macie racyę!