Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1029

blizko od murów, lecz natomiast wkopują zawsze w ziemię drewniane pale.
 Baron zagłębiony mocno w swoich myślach i wyrachowaniach, potknął się o jeden z tych klinów i tylko co nie upadł.
 Sarkastycznie uśmiechnął się, gdy jak każdy kto się potknie, obejrzał i postrzegł żelazny słupek.
 — Toby było fatalnie, gdybym przez niego upadł! pomruknął i zbliżył się do bramy.
 Zegar więzienny zapowiedział południe.
 Pan d’Epervier niewątpliwie czekał z boleścią serca na klucz.
 Von Schlewe skromnie i trwożliwie, jak zwykle krewny skazanego, pociągnął za dzwonek. Usiłował mieć wilgotne oczy.
 Odźwierny brząkając kluczami, pośpieszył na wezwanie i otworzył bramę.
 Nie mógł poznać barona, bo poprzedniego dnia ciemno było, kiedy go wpuszczał i wypuszczał.
 — Obciąłbym widzieć się z panem naczelnym inspektorem — powiedział von Schlewe boleśnie drżącym głosem.
 — Nie można teraz!
 — O! poproście go o kilka słów — jestem bratem więźnia z la Roquête!
 Więźniem z la Roquête nazywa się wyłącznie skazany na śmierć; odźwierny zatém wiedział zaraz co znaczą te słowa.
 — Jesteście bratem Furscha? No, to wejdźcie!
 — Najnieszczęśliwszym bratem na świecie!
 — Gdzież macie swoje papiery? spytał odźwierny, zamknąwszy znowu wielką i ciężką bramę i przypatrując się baronowi.
 Niedaleko przechadzał się szyldwach tam i napowrót.
 — Papiery... kochany panie nie przyniosłem ich, powiedzcie to panu naczelnemu inspektorowi!