Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1040

ła — w powietrzu było pełno śniegu — nastąpiła gwałtowna burza, a baron nie chciał w jednym dniu dwa razy przemoknąć.
 Poprzestał więc na przybyciu do przysionka i na spoglądaniu na zimowy ogród przedzamkowy.
 Nakoniec z niecierpliwością usłyszał turkot nadjeżdżającego powozu.
 Już się obawiał czy pan d’Epervier nie zmienił swojego postanowienia.
 Turkot dał się słyszeć bliżéj — nie ma wątpliwości, to on zapewne nadjeżdża!
 Von Schlewe odetchnął — przygotowania teraz już były dokonane, reszta zależała od Furscha.
 Jeżeli jednak pomimo tego nie uda się ucieczka, nie potrzebował czynić sobie żadnego wyrzutu, ani obawiać się niebezpieczeństwa.
 Za kilka godzin o wszystkiém będzie wiedział.
 Fursch po swojéj ucieczce, otulony płaszczem, miał zaraz zameldować się w domu barona.
 Wtém powóz, który baron posłał po naczelnego inspektora, wjechał przez żelazne kraty i zbliżył się do ganku.
 Służący przyskoczyli i otworzyli drzwiczki.
 Von Schlewe spostrzegł pana d’Epervier.
 Odetchnął, a pomarszczona twarz jego, na któréj najpospolitsza rozpusta hieroglify swoje pozostawiła, przy brała wyraz zadowolenia.
 — Serdecznie witam, kochany panie d’Epervier! i wyszedł na spotkanie nieco rozstrojonego naczelnego inspektora, aby go po marmurowych schodach przeprowadzić na górę przez liczne korytarze.
 — Jestem do najwyższego stopnia wzruszony! wyznał z cicha naczelny inspektor z la Roquête.
 Von Schlewe śmiał się w duchu.
 — Dzieciństwo, kochany panie d’Epervier! Zapewne nim pan wyjechałeś, dozwoliłeś wejść do więziennych gmachów pomocnikowi kata?