Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1044

 Siwe oczy Schlewego zezowały z rozkoszy, a miał tyle do widzenia, że nie mógł wcale dostrzedz wpływu, jaki ten widok wywarł na jego towarzyszu.
 Wtém poczuł z nagła, że pan d’Epervier drżał gwałtownie, i jakby rozszalały zamierzał wcisnąć się przez otwór do ogrodowego salonu.
 Chciał jak w napadzie szaleństwa objąć oślepiający posąg, którego całą nieokrytą postać mógł podziwiać — oczy jego nie mogły się nasycić patrzaniem. Epervier tracił zmysły, von Schlewe porwał go i cofnął w tył.
 — Co pan chcesz czynić? poszepnął. Jak przyrzekłem, widziałeś pan najpiękniejszą kobietę na świecie!
 — To szatańskie oszukaństwo... muszę się jéj dotknąć!
 — Nierozsądny! Ona się nie domyśla, że my tu patrzymy.
 — Choćby śmierć potém — muszę iść do niéj!
 — Wszystko pan widziałeś — teraz precz! szepnął von Schlewe, całą siłą wyprowadził szalonego z niszy, a potém na korytarz.
 — Jesteś pan nielitościwym, baronie!
 — Jestem tylko takim, jakim być muszę — uchodźmy!
 — Przynajmniéj pozwól mi pan chociaż raz jeszcze spojrzeć na najpiękniejszą kobietę!
 Von Schlewe pozwolił — może dla tego, że i sam dla siebie nie skąpił tego widoku.
 Jeszcze raz z zachwyconym przystąpił do otworu — jeszcze raz ujrzeli marmurowy posąg Leony — żyjący obraz wstępującéj do kąpieli Zuzanny.
 Ale teraz ten widok trwał bardzo krótko.
 Hrabina pokazała uczennicy plastyczną postawę — i znowu zarzuciła na siebie okrycie.
 Baron uprowadził za sobą pana d’Epervier — oczekiwał w swojém mieszkaniu znaku, krótkich odwiedzin Furscha, aby wiedział, że więźniowi z la Roquête powiodła się ucieczka — zatém bardzo się śpieszył.