Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1061

 — Nie, o dziesiątéj będę wolny na następne dwanaście godzin!
 — Bywajcie zdrowi, Gril. Byliście wprawdzie przeklęcie mrukliwym i skąpym w słowach, ale nie biorę wam tego za złe!
 Fursch podał dozorcy rękę.
 Gril niedowierzająco uważał na każdą minę i ruch więźnia.
 — Życzę wam prędkiego końca! Zapewne życie wam się już sprzykrzyło?
 — Jak komu — nie trzeba z sobą robić za wiele ceremonii!
 — Czy masz jeszcze jakie żądanie? spytał Gril, stawiając latarnię na stole.
 — Dziękuję — że nie wiedziałem! odpowiedział Fursch, spokojnie siedząc na sienniku i ułożywszy twarz jakby się znajdował w mieszkaniu, którego gospodarz pyta go o życzenie.
 — Niech Bóg i Najświętsza Panna zmiłują się nad tobą! mruknął Gril i wyszedł z celi.
 Zamknął ją na dwa spusty bardzo pewno — potém rozległy się kroki po korytarzu.
 Fursch powstał. Cicho zbliżył się do drzwi — słuchał — wkrótce miała wybić dziesiąta. Wtedy nowy dozorca zajmie miejsce Grila.
 Odsłonił czworokątny otwór we drzwiach i zajrzał w korytarz mocno gazem oświetlony.
 Niestety! otwór był za mały, i nie mógł przezeń wytknąć głowy — chętnie byłby widział, jak wielu dozorców znajduje się w końcu korytarza, tam gdzie schody prowadziły na dół do odźwiernego i gdzie przytykał się korytarz wiodący do mieszkania naczelnego inspektora.
 Przez chwilę słuchał...
 W końcu korytarza coś szeptano...
 Musiało tam zapewne stać kilku dozorców...
 Nagle rozległ się głos pana d’Epervier — wołał na dozorców zamierzając wyjechać, aby zabrali z jego biura