Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1097

 — Janek jest moim bratem! O, gdyby tylko wcale był nie odjeżdżał — tak się boję o niego!
 Te słowa ciężko padły na serce młodéj matki.
 — Ja, także lękam się i kłopoczę o niego! powiedziała — jakże wielce byłabym szczęśliwa, gdyby wszyscy teraz tu byli — gdybym Janka i ciebie do piersi przytulić mogła!
 Małgorzata i Józefina przejęte były błogą radością — jakkolwiek rozmaitą w obu — przejmowała je jednak serdecznie.
 Małgorzata całowała pismo staréj sługi i płakała, żałując zmarłéj — onaby jéj mogła jeszcze tak wiele opowiedzieć, chociaż dobra Urszula główne rzeczy tak dokładnie na papierze wypisała. Ileż trudu zadać jéj musiały litery, które wśród cichéj nocy kreśliła! — jak długo przesiadywać musiała przy téj niezwykłéj pracy, teraz tak błogosławionéj, tak obfitéj w następstwa, których stara Urszula nie przewidziała!
 W pałacu Eberharda panowało szczęście, wzruszająca nadzieja i wytrwanie, tęsknota i oczekiwanie.
 I Marcina wtajemniczono, i on wzruszony załamał ręce, wołając:
 — Niech tylko mały Janek i pan Eberhard powrócą — do pioruna — co to będzie za radość! Wtedy dopiero wyprawimy prawdziwą ucztę szczęścia.
 — I to wy znaleźliście testament staréj Urszuli! Wam, mój dobry Marcinie, należą się najgorętsze dzięki, mówiła Małgorzała, i podała rękę nieco zakłopotanemu staremu żeglarzowi.
 — Ale nie, taka była wola boża! utrzymywał — ale co dopiero na to powie pan Eberhard?
 — O, mój dobry Masinie, uwieńczymy werandę, a kraty girlandami ubierzemy!
 — A ja będę na wszystko uważała póki ich nie obaczę! z radością zawołała mała Józefina.
 — Dzisiaj jeszcze powrócić nie mogą, aż dopiero jutro, uprzedzał Marcin — dzisiaj odbywa się polowanie!