Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1128

 — On doczeka tego, że Sandok dotrzyma słowa! albo w ciągu roku anioł udusi barona, albo Sandok zginie w nurtach Sekwany!
 I mrucząc z cicha te słowa zbliżył się do kraty.
 Sługa zeskoczył z powozu — drugi stał przy nim.
 Murzyn wniósł z tego, że ktoś szczególnie znakomity przybył z wizytą.
 Otworzył wjazd, a służący przystąpił do niego.
 — Czy to jest pałac księcia de Monte-Vero? spytał go po niemiecku.
 — O, tak jest, przychylnie odpowiedział Sandok, to jest pałac jego wysokości!
 — Zameldujcież zaraz księciu jego królewską wysokość księcia Waldemara, mój przyjacielu, powiedział sługa.
 — Bardzo dobrze, Sandok zamelduje! zawołał murzyn i pośpieszył ku werandzie, a ztamtąd do pokoju pana Eberharda. Książę tylko co do niego wszedł, bo zamierzał pracować sam do późnéj nocy.
 Marcin miał jeszcze coś do czynienia w pałacowych korytarzach.
 Eberhard postrzegł murzyna.
 — Co tam nowego, Sandoku? zapytał łaskawie.
 — Tam przy kracie stoi powóz dostojnego księcia, massa, odpowiedział murzyn.
 — No — więc dla czegóż przeszkadzasz mi?
 — Książę Waldemar kazał się massie zameldować!
 — Co, książę Waldemar? rzekł Eberhard powstając. Był to ruch szybki, jak zwykle człowieka gwałtownego — potém znowu siadł na rzeżbioném krześle przy biurku — to rzecz szczególna!
 Eberhard rozważał przez chwilę, czy ma przyjąć księcia lub nie.
 Czuł dobrze, iż byłoby to obrażająco i w obec sług nieprzyzwoicie, gdyby odmówił przyjęcia wizyty niemieckiego księcia krwi, skoro ten sam się mu zameldować kazał i szukał go.