Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/1180

niezmiernie, bo dzisiaj przybywam z gotowemi planami jako zwycięzca!
 — Jak zawsze, baronie! Kiedyż to uległeś, ilekroć tylko chodziło — o roztropność i chytrość?
 — Bardzoś łaskawa, moja najszanowniejsza przyjaciołko! poszepnął von Schlewe i podniósł, kłaniając się, miękką, białą rękę Leony do ust swoich — ona nie broniła mu tego — ale na jéj pulchnie pięknéj twarzy zadrgał ironiczny uśmiech.
 — Któż tym razem jest tym nieszczęśliwym zwyciężonym? spytała hrabina, wskazując baronowi, aby usiadł.
 — Podziwiam swobodę i spokojność mojéj łaskawczyni, powiedział siadając z odpowiedniém poruszeniem głowy — mnie się zdaje, że pani słyszałaś wczoraj w wieczór doniesienie mojego służącego?
 — Co do pana d’Epervier?
 — Tak jest!
 — Więc, — i czémże się przerażasz z tego powodu <o mnie?
 — Wielką odwagą i małą ciekawością!
 — Muszę ci wyznać, kochany baronie, że ten pan d’Epervier i jego sprawy prawie mnie nie obchodzą!
 — Podzielam to zdanie pani — ale tym razem sprawy jego są naszemi sprawami!
 — Mniemasz pan, że ze względu na Furscha?
 — Właśnie jak łaskawa pani mówisz!
 — Nie wiedziałam, że ta sprawa pana d’Epervier staje się moją...
 Schlewe wyglądał mniéj blady i siwy niż zawsze — śmiał się...
 — Nie zważając już na moją nic nieznaczącą osobę, która w tę sprawę jest zawikłana...
 — Ach, tak, przypominam sobie. Pan ocaliłeś tego człowieka.
 — Nie zważając na to, powiadam, byłoby rzeczą wielce fatalną, wielce kompromitującą, moja łaskawa