Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/120

bogatym stroju i szlachetnie spokojném obliczu, — Eberhard ukłonił się.
 Król uważnie patrzał na tę scenę.
 Księżniczka uznała, że niewarto trudzić się na przemówienie, chociaż do niéj należało przemówić i formalnie zaprosić do rozmowy.
 — Racz wasza wysokość jedynie królewskiemu rozkazowi przypisać, że przeszkadzam! rzekł nakoniec Eberhard pełnobrzmiącym głosem, ale tak delekatnie, że księżniczka, zdziwiona temi słowy, badawczo spojrzała na hrabiego.
 — Jakoś dziwnie brzmi to usprawiedliwienie! szyderczo odpowiedziała.
 — Takie każdy mężczyzna winien damie, skoro postrzeże, że się zjawił nie w porę!
 Księżniczka uczuła się nieprzyjemnie dotkniętą — hrabia śmiał jéj powiedzieć, jak każdy mężczyzna każdej damie.
 — A zatém nie nadzwyczajne, ale bardzo codzienne było pańskie usprawiedliwienie, rzekła sarkastycznie, przebacz pan, ale codzienności dotąd nie znałam.
 — Nie potrzebuje przebaczenia co się dzieje bez wiedzy, cierpko, ale z bardzo dworskim ukłonem odpowiedział Eberhard.
 Księżniczka czuła, że ją silny gniew opanował, — jednak uśmiechnęła się — taka rozmowa była dla niéj nowością!
 — Słychać dzwonek, wasza wysokości — racz mi pozwolić, abym stał za krzesłem, na ktôrém pani usiądziesz.
 — Jak kawaler za swoją damą — zawsze to łaska, która....
 — Która się nie każdemu udziela, pomógł Eberhard — zrzekam się, wasza wysokości, łaski przemawiania do mnie, jeżeli to pani nieprzyjemność sprawia, i proszę o przebaczenie!
 — W tym razie, panie hrabio, nie nazywaj pan tego