Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/190

 — Moje dziecię — o moje dziecię! zabrzmiało coś z cicha jakby przez usta jakiegoś ducha wyzionięte i rozległo się po lekko oświetlonym pokoju.
 Był to głos Eberharda, upominająco rozlegający się w téj pełnéj zrządzenia chwili.
 — Małgorzata nie słyszała — ona słuchała tylko poszeptywanych przysiąg kochanka, który nakoniec całkiem ją chciał posiąść — bez wątpienia, bez kwestyi poddała się pod jego moc — gorące, miłosne tchnienie pocałunkiem przebiegło z serca do serca — rozkosz rozrzewniała ją...
 — Małgorzato! rozległo się, jakby ją wołał duch opiekuńczy.
 — Przepadło — przepadło! Miłość za nadto rozgorzała... płomienie jéj wszechwładne objęły samotną parę w wiejskim domu — księcia i dziewczynę z ludu.
 Przejął ją jakiś bozki zachwyt — ale przed pałającym światem miłości, który w téj chwili czarownic i wszechwładnie otoczył, upadło cudowne państwo niewinności — i zapadało się coraz głębiéj na wieki zatracone, na wieki nieuratowane.
 Jeszcze błyszczało jak dalekie i w mgłę zapadające świetne kopuły i kościoły świętych...
 Wreszcie znikł ostatni połysk...
 Aniołowie boleli. Anioł opiekuńczy Małgorzaty odwrócił się od niéj płacząc, i zagasił świętą pochodnię, z którą jéj dotąd przewodniczył.
 Gorące tchnienie powiało po ziemi, rozwinęło pączki i przemieniło je w bujne kwiaty...
 Ale wśród nocy rozległo się ostrzegające „biada“, i doszło aż do pokoju kochanków.

---