Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/309

zasmuca, bom pana poznała zaraz w pierwszéj chwili, jak tylko weszłam — proszę pana o rękę.
 I morska dziewica nakreśliła na niéj wielkie E.v.M.V.
 — Czy wolno mi donieść pani, że i ja także ją poznałem? spytał Eberhard.
 — Proszę! jestem bardzo ciekawa!
 Hrabia nakreślił K. K. na ręce bardzo zaciekawionéj.
 — Ńakoniec! więc tak, poszepnęła i momowolnie ścisnęła ręce Eberharda, tak serdecznie, że ten jakby tak być musiało, podał ramię zachwycająco szczeréj księżniczce.
 — Czy wiesz, hrabio, kto głównie jest sprawcą téj zabawy? Nie, nie wiesz tego i nie dowiesz się, ale to panu powiem: że żaden bal maskowy tyle mnie nie ucieszył co ten!
 — A teraz nie podoba się pani!
 — Któż to powiedział? Pan chcesz, abym powiedziała, że mi się bardzo podoba! A ja tego nie zrobię!
 — Pani już to zrobiłaś, bo pani z serca po dwakroć Wymówiłaś słowo: bardzo!
 — No, — a gdyby tak było?
 — Tobym się serdecznie tém ucieszył! powiedział Eberhard tak czule, iż księżniczka Karolina podniosła na niego swoje marzące oczy, i przejęło ją rozkoszne uczucie.
 — Hrabio Eberhardzie — teraz dopiero, gdy wsparta na twojém ramieniu tę przestrzeń przebywam, potwierdzam poprzednio wymówione słowa!
 — Moja łaskawa księżniczko, jak mam to rozumieć?
 — Tak, jak to pańskie serce pojmuje, hrabio Eberhardzie! Tak szlachetnéj duszy jak pańska głos ten nie myli! Czyliż nawet mojego najdostojniejszego wuja, króla, tak mocno zawsze w sobie zamkniętego, nie oczarowałeś tak, iż jesteś jego drugiém słowem! Patrz tylko, jak nas król uważa — jak nas pozdrawia? Zdjął maskę i uradowany uśmiecha się łaskawie, co nie łatwo zobaczyć!