Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/590

 — Wcale nie widziałem powozu pani, najłaskawsza hrabino.
 — Wierzę — bo czeka na mnie w cieniu bocznéj alei. Czy nas nikt nie podsłuchuje?
 — Mów pani bez obawy, ręczę za bezpieczeństwo.
 — Ostatniemi czasy widywano tu często w pobliżu Eberharda de Monte-Vero, — miałżeby trafić na jaki ślad?
 — Niepodobieństwo, łaskawa pani!
 — Mimo to radziłabym przenieść dziewczynę na inne miejsce, bo jak mi opowiadał pański powiernik, książę zwrócił uwagę na wołania szalonéj.
 — Nie radziłbym zmiany, najłaskawsza hrabino, bo miejsce to doprowadziło do zupełnego rozstrojenia umysłu dziewczyny. Zmieniła się do niepoznania — czy chcesz się pani o tém przekonać?
 Leona przez chwilę patrzała na żarzące się węgle.
 — Tak, panie baronie! Byłaby nastąpiła bardzo dziwna scena, gdyby książę Waldemar znalazł dziewczynę, którą pan tak wybornie ukryć umiałeś!
 — Za łaskawą pani pomocą — nie bądź pani hrabina tak skromną!
 — Książę zaledwie byłby poznał przedmiot swojéj niegdyś chimery, która tak szybko przeminęła.
 — Kto wie, moja najłaskawsza — mimo mojego zapewnienia, że to: szalona królewska wysokości! może spojrzenia księcia na dziewczynę byłyby przybrały większą ostrość — i mógłbym to był przypłacić moją szyją, racz pani to ocenić w jéj usłużnym sprzymierzeńcu, którego swoją pięknością, wspaniałością swojéj majestatycznéj postaci, całkiem narzędziem swojém zrobiłaś.
 Leona niby tych słów nie słyszała.
 — Większą ostrość? powtórzyła, co to ma znaczyć, baronie?
 — Nowe spostrzeżenie, moja łaskawa! Serce księcia