Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/654

lan, gdy z poprzecznéj ulicy jakaś skulona postać przebiegła.
 — Pająk — rzekł drugi — patrz sam!
 — Głupiś — téj już nie spotkamy na naszéj drodze, ale ta kobieta wyglądała prawie jak ona.
 — To zły znak!
 — Czyż ty jesteś taki nikczemny tchórz? O tém, do téj pory nie wiedziałem Karolu — dzisiejszéj nocy na nic się nam nie przydasz!
 — Co, tchórz? mnie wcale Pająk nie obchodzi. — Powiedziałeś mi dopiero co, że ją przed trzema tygodniami pochowano!
 — Kanalia dzień i noc nie dawała mi spoczynku! Cóż miałem czynić? Ta stara baba prawie waryowała za mną!
 — Tak, stare baby często bardziéj szaleją niż młode dziewczęta!
 — Więc też położyłem koniec jéj astmie.
 — I znalazłeś piękny spadeczek, co?
 — Nie warto gadania, we dwa tygodnie już straciłem te parę talarów!
 — Na ostrygi i szampana!
 — A wczoraj Schalles Hirsch zabrał ostatnie rupiecie, czas było zająć się dzisiaj jakimś interesem — czy masz ślepą latarkę?
 — Jest tu, z boku, w kieszeni, a pod surdutem mam trzy równéj wielkości próżne worki!
 — Żeby je tylko napełnić, rzekł Kasztelan; dzisiejszy połów jest równie niebezpieczny jak zyskowny! W skarbcu brylantów, oprócz wielkich i kosztownych lichtarzy, które musimy na kawałki posiekać, i wielu klejnotów do ozdoby służących, znajdują się także czarne brylanty, które książę Monte-Vero darował królowi.
 — Tych nie ruszymy, boby nas zdradziły.
 — Ty głupcze! Złotnik Wunder z królewskiéj ulicy ofiarował mi za lichtarze tysiąc talarów, a za czarne