Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/750

 — To fałsz! porywczo odparła dama perłowa.
 — Więc nie pójdziesz zemną?
 — Nie — nie — to co mówisz, jest niepodobieństwem!
 — Powiem to sennorowi. Odpowiedź twa boleść mu sprawi, niecierpliwie czeka na ciebie.
 — Czy ci dał jaki znak?
 — Znak? Nie żądałem żadnego.
 — Więc mi go przynieś, a wynagrodzę cię.
 — Żartujesz, Franciszko de Cuenza, już po północy, nim dostanę się do twojego uwodziciela i znowu wrócę nadejdzie ranek.
 — Cóż mam czynić? gdyby rzeczywiście powrócił? rzekła pokonana piękną nadzieją.
 — Przypomniało mi się jednak, iż mogę ci okazać znak, że jestem zaufanym twojego kochanka. Posłuchaj! Wszak cię uprowadził z klasztoru w Burgosie!
 — Wiesz wszystko...
 — Wszystko, więc nie wątp dłużéj. Kocha cię szczerze, a tylko ulegając rozkazowi ojca, od ciebie się odwrócił — nie może żyć bez ciebie i wraca, aby cię utulić w objęciach!
 — Święta Matko Boża! — jeżeli mówisz prawdę?
 — Nie wahaj się dłużéj — on czeka bolejąc!
 — A gdzie mnie oczekuje?
 — Na przedmieściu św. Antoniego.
 — Tam mieszkał — dziękuję! Śpieszmy się! powiedziała perłowa dama, a obudziły się w niéj najpiękniejsze nadzieje, i lica jéj zarumieniły się rozkosznie, przebacz pan, że mu niedowierzałam. Poczekaj pan na mnie — wezmę tylko jakie okrycie!
 Franciszka de Cuenza opuściła mnicha, który ją śledził uważnym wzrokiem, aby teraz gdy ją już z taką pewnością miał w ręku, nie uszła mu znowu jakim dziwnym wypadkiem. Znalazł sposobność poszepnięcia małemu, okrągłemu bratu Claretowi, aby wracał do klasztoru, bo