Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/753

 — Gdzie jesteśmy? spytała bojaźliwie.
 — Na przedmieściu św. Antoniego, nie prawdaż stangrecie?
 — Do usług, dostojny panie!
 — A gdzież mnie oczekuje ten, co pana przysłał?
 — O kilka kroków ztąd. Bądź łaskawa udać się za mną!
 — Jakże zimno, dżdżysto! drżąc szepnęła Franciszka, gdy Józef zszedł z szossy i zbliżył się do lasku.
 — Nic tego nie czuję! drżącym głosem odpowiedział Józef, bo rzeczywiście straszne wzruszenie wszystko w nim zagłuszało.
 W téj chwili powóz odjechał.
 — Co to znaczy? spytała Franciszka de Cuenza i stanęła.
 — Nie obawiaj się, on się tam przy domach zatrzyma.
 — Tu bardzo ciemno i samotnie!
 — Samotnie, skoro twój ukochany jest blizko?
 Dziewczę zamilkło — złowrogie otoczenie wywarło na nie wpływ.
 Józef znowu spojrzał na szossę za nim leżącą — powóz znikł — ani jednéj ludzkiéj duszy nie było blizko — krew niepowstrzymanie wrzała mu w żyłach — usta były zimne, drżały równie jak chciwe ręce — jeszcze jedna sekunda, a piękna, młodziutka, czarowna istota będzie jego pastwą.
 Doszli do drzew — pod niemi było ochronniéj i ciszéj — przeszłoroczny suchy liść trzeszczał pod ich stopami.
 Wtém nagle Józef objął niedomyślną, która jego ramię jak żelazne kleszcze na sobie poczuła.
 — Co pan robisz? zawołała przerażona, gdy rudobrodą, bladą twarz i przeraźliwie błyszczące oczy swojego towarzysza tuż przy sobie poczuła.
 — Jesteś moją, wyzionął krwi chciwy mnich, cał-