Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/856

 Wtém promień nadziei zabłysł nagle na jego twarzy. Po cichym wprawdzie lecz dla delikatnego jego słuchu wyraźnym śmiechu, który się w téj chwili rozległ w przyległym pokoju, poznał hrabinę — i rzeczywiście Leona bardzo gorliwie rozmawiała z jakimś panem.
 Sandok starannie zamknął szuflady biurka i ukrył się za portyerą, aby słuchać — sądził, że z téj rozmowy skorzysta.
 Skoro już zaszedł tak daleko, nie powstrzymywała go ta nawet okoliczność, że hrabina może nagle otworzyć drzwi i ujrzeć go przed sobą — przytém powiedział sobie, że usłyszy, kiedy hrabina pożegna tego pana i zechce wejść do swojego buduaru.
 Podniósł portyerę i przyłożył ucho do drzwi przedzielających go od hrabiny.
 Słyszał jak hrabina mówiła:
 — Żadnych pochwał między nami, panie baronie, sądzę, że od dawna dobrze się znamy! Z tych słów okazuje się, że oboje nie jesteśmy młodzi, a razem z młodością, mój kochany znikł najpiękniejszy powab! Nie, nie, musimy inny środek obmyślić, a właśnie jestem na najlepszéj drodze osiągnięcia go!
 — Pani hrabina wspomniałaś kiedyś o liście, rzekł poufny Leony, w którym Sandok poznał barona von Schlewe: czy dotyczę on tego środka, czy córki znienawidzonego?
 — Tak jest, baronie, dotyczę téj, która ciężko czuje twoje zręczne rozporządzenia!
 — Ja tylko udzieliłem błogich rad!
 — Błogich rad! zaśmiała się hrabina — teraz, mój drogi, za kilka tygodni otrzymamy wiadomość o śmierci!
 — Z klasztoru w Burgosie?
 — Zgadłeś! Pobożny Józef pisze mi w tym liście!
 — Zapewne pani palisz takie listy? przerwał baron Leonie.
 — Przechowuję je w tak dobrém miejscu, iż pan