Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/873

 — Czego żąda pobożny brat? pyta odźwierna.
 — Mam w ważnym interesie pomówić z siostrą Franciszką, pobożna siostro odźwierna.
 — Wiadomo ci pobożny bracie, że godzina rozmowy na sali dawno już upłynęła!
 — Zrób wyjątek, siostro odźwierna, muszę rozmówić się ze wspomnioną siostrą.
 — Wiesz, jaka kara mi zagraża, jeżeli naruszę klasztorny porządek!
 — Moja missya jest ważniejsza niż myślisz, i kara cię nie spotka, bo mam przy sobie rozkaz ojców z Santa-Madre, który przed godziną przysłano do klasztoru!
 — Więc wejdź pobożny bracie Antoni, chętniéj odpowiedziała mniszka. Czy mam o twojém przybyciu uwiadomić czcigodną przeoryszę?
 — Nie, siostro, moje przybycie i odejście ma być zupełnie tajemnicą!
 — Rzecz szczególna! pomruknęła odźwierna ostrożnie obracając klucz — i zaraz cicho się drzwi otworzyły.
 Mnich Antoni wśliznął się na klasztorny dziedziniec.
 W głębi przed nim leżał siwy, mocno ciemny klasztor, z arkadowemi oknami i czarnym otwartym portykiem, a po obu stronach kamieniem wyłożonéj drogi, znajdowały się mocno liściaste, księżycem oświetlone drzewa.
 Mnich widać już nie pierwszy raz był w klasztorze zakonnic, bo poszedł prosto do wchodu.
 — A czy wiesz gdzie cela siostry Franciszki? cicho spytała odźwierna.
 — Jeżeli się nie mylę, to się znajduje na krzyżowym korytarzu na dole, na prawo, za pierwszym filarem.
 — Tak jest pobożny bracie!
 Antoni podążył ku portykowi, a odźwierna udała się za nim i znikła prędko w ciemnym rozległym korytarzu, Po którego obu stronach były cele jedna przy drugiéj.
 W głębi były schody prowadzące do chóru na górę.