Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/923

 Eberhard wszedł do klasztoru i udał się wprost ku schodom, prowadzącym na dół do piwnicznych sklepień.
 — Proszę iść naprzód! powiedział do Antoniego.
 Mnich uczynił to.
 Zeszli ze schodów.
 Cel i przestrzeni pierwéj zwiedzonych książę teraz już nie zwiedzał, szukał tylko bystrym wzrokiem śladu, który uszedł jego widoku przy pierwszém poszukiwaniu.
 Już upłynęło dosyć czasu, a jeszcze szukający nic znaleźć nie mógł — przeszedł koło nieszczęsnego pulpitu i już mnich oddychał, gdy książę nagle zatrzymał się w końcu korytarza — posłyszał cichy — bardzo cichy narzekający głos...
 — Małgorzato! zawołał po niemiecku potężnym głosem, który się rozległ po całéj przestrzeni: Małgorzato! jeżeli tu jesteś ukryta, daj znak twojemu ojcu, który cię szuka!
 Antoni gwałtownie zbladł.
 Eberhard słuchał.
 Wtém ozwało się jakby z grobu — zdawało się, że głos jakiegoś ducha z głębi ziemi woła:
 — Jestem tutaj — tu w podziemném przejściu!
 Książę zatrząsł się.
 Była to odpowiedź na pytanie.
 Ale zkąd wychodził ten głos grobowy?
 Poszedł za odgłosem — stanął przed pulpitem — pod nim znowu rozległ się słaby głos.
 — Żywcem pogrzebana! wymówiły jego drżące usta i czoło w groźne fałdy się zmarszczyło. Mnichu, czy ty jesteś człowiekiem?
 Eberhard wyrwał latarnię zamilkłemu mnichowi, który utracił wszelką nadzieję; drugą ręką odsunął pulpit od ściany.
 Ukazały mu się nizkie drzwi, prowadzące do podziemnego przejścia.
 — Tutaj — tu jestem! odzywał się coraz wyraźniéj, ale zawsze słabo zagasły głos dziewiczy.