Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/936

dziego, niewątpliwie jakiś były podrzędny urzędnik. Niepodobna, aby jéj te obrazki dano do sprzedania!
 — Ja także na prawdę nic nie wiem o tych obrazkach!
 — A to zadziwiająca czelność! te arkusze z pomazanemi na nich niesmacznemi kwiatami, obrażają oczy widzów!
 I to powiedziawszy zbliżył się gorliwy członek zwierzchności do małéj sprzedającéj, która na niego patrzała z miłą obojętnością, jaka jest oznaką prawdziwéj niewinności.
 — Jak się nazywasz, dziecko? nieco szorstko spytał przełożony, gdy książę zbliżył się powoli.
 — Józefina, dostojny panie! odpowiedziało dziewczę.
 Książę nie dosłyszał nazwiska, ale słyszał dobrze co daléj mówiono.
 — Już masz bardzo mało przedmiotów — wszystko więc w porządku u ciebie? powiedział zwierzchnik, przeszywając wzrokiem biedne dziecię, że stanęło jakby krwią zalane.
 — Tak — dostojny panie — wyjąkała dziewczyna — brakujące rzeczy są sprzedane, a pieniądze już oddane!
 — Coś się za bardzo czerwienisz, a to nie zawsze dobry znak! Będą mieli na ciebie czujne oko! Uczciwość trwa najdłużéj; to ci codzień powtarzam! Cóż to znaczy ta bazgranina? zkąd się tu wzięła?, kto ci to dał?
 — Nikt, dostojny panie! z cicha odpowiedziała dziewczynina i spuściła niebieskie oczy.
 — Nikt — cóż to za odpowiedź? Kto malował te niesmaczne arkusze?
 — Ja, dostojny panie!
 — Jakto — ty? Czy w domu podrzutków i malować uczą? Myślałem, że tam uczą tylko pracować, zamiast czas trawić na takich głupstwach!
 — Rysowałam te kwiatki w wolnych godzinami, dostojny panie! powiedziało dziewczę.
 — A zkądże dostałaś farb?
 — Jakaś obca dama, która niedawno zwiedzała dom podrzutków, widziała moje rysunki i darowała mi pu-