Strona:PL G Füllborn Tajemnice stolicy świata.djvu/939

 — Bardzo słusznie, moje kochane dziecko, miałaś do tego jak największe prawo!
 — Jeżeli ten sznur jeszcze raz sprzedam, przybędą nowe pieniądze dla biednych, głodnych — postanowiłam więc znowu tu położyć!
 — I nie będzie ci przykro rozstać się z pięknęmi czerwonemi koralami? z dobrotliwym uśmiechem spytała Karolina.
 — Ach dostojna pani — one mi się bardzo podobają i...
 — I co? mów z nami otwarcie!
 — I nawet włożyłam je na siebie — a to wyglądało tak kosztownie i pięknie — ale potém znowu je prędko zdjęłam i tu położyłam!
 — Jesteś kochane, poczciwe dziecię! powiedziała przełożona, gdy pan zwierzchnik nieco zmieszany cofnął się krokiem w tył, bo widział, że królewskie wysokości zajmują się więcéj dziewczyną niż nim — ile masz lat?
 — Trzynaście, dostojna pani!
 — Témbàrdziéj też podziwiać należy te kwiaty, które małą rączyną w wolnych godzinach tak wiernie z naturą i na tak cienkim a złym papierze skreśliłaś, ze wzrastającém zajęciem wyznał książę. Jak się nazywasz moje dziecię?
 — Józefina, dostojna panie!
 — A daléj?
 — Daléj? wahając się zapytała dziewczyna, daléj nie mam żadnego nazwiska!
 Karolina pochyliła się ku księciu i szepnęła mu tak cicho, aby dziewczę nie słyszało:
 — To jest dziecko z domu podrzutków, jedna z owych bezimiennych istot!
 — O mój Boże! zapomniałem o tém! równie cicho odpowiedział Waldemar i znowu dokładniéj przypatrywał się obrazom. Malowałaś tu same polne kwiatki, Józefino! Dla czego nie malowałaś innych, większych, kosztowniejszych, kamelij, centyfolij, granatów?